اکنون که بزرگتریم...

اکنون که بزرگیم چه دلتنگیم.

کوچک که بودیم چه دل های بزرگی داشتیم.

کاش دلهامون به بزرگی بچگی بود.

کاش همان کودکی بودیم که حرفهایش را از نگاهش می توان خواند.

کاش برای حرف زدن نیازی به صحبت کردن نداشتیم.

کاش برای حرف زدن فقط نگاه کافی بود.

کاش قلبها در چهره بود اما اکنون اگر فریاد هم بزنیم کسی نمی فهمد و دل خوش کرده ایم که سکوت کرده ایم.

سکوت پر بهتر از فریاد تو خالیست.

سکوتی را که یک نفر بفهمد بهتر از هزار فریادی است که هیچ کس نفهمد.

سکوتی که سرشار از ناگفته هاست.

ناگفته هایی که گفتنش یک درد و نگفتنش هزاران درد دارد.