قایقی در تلاطم دریا
...سه نقطه سر خطقایقی در تلاطم دریا
...سه نقطه سر خطغمی غمناک
شب سردی است ، و من افسرده.
راه دوری است ، و پایی خسته.
تیرگی هست و چراغی مرده.
می کنم ، تنها، از جاده عبور:
دور ماندند ز من آدم ها.
سایه ای از سر دیوار گذشت ،
غمی افزود مرا بر غم ها.
فکر تاریکی و این ویرانی
بی خبر آمد تا با دل من
قصه ها ساز کند پنهانی.
نیست رنگی که بگوید با من
اندکی صبر ، سحر نزدیک است:
هردم این بانگ برآرم از دل :
وای ، این شب چقدر تاریک است!
خنده ای کو که به دل انگیزم؟
قطره ای کو که به دریا ریزم؟
صخره ای کو که بدان آویزم؟
مثل این است که شب نمناک است.
دیگران را هم غم هست به دل،
غم من ، لیک، غمی غمناک است
تنها در بی چراغی شب ها می رفتم.
دست هایم از یاد مشعل ها تهی شده بود.
همه ی ستاره هایم به تاریکی رفته بود.
مشت من ساقه ی خشک تپش ها را می فشرد .
لحظه هایم از طنین ریزش پیوند پر بود.
تنها می رفتم ، می شنوی ؟ تنها .
من از شادابی باغ زمرد کودکی به راه افتاده بودم .
آیینه ها انتظار تصویرم را می کشیدند،
درها عبور غمناک مرا می جستند .
ومن می رفتم ، می رفتم تا در پایان خودم فرو افتم .
ناگهان ،
تو از بیراهه ی لحظه ها ،
میان دو تاریکی ، به من پیوستی .
صدای نفس هایم به طرح دوزخی اندامت در آمیخت:
همه ی تپش هایم از آن تو باد ،
چهره ی به شب پیوسته !
همه ی تپش هایم .
من از برگ ریز سرد ستاره ها گذشته ام
تا در خط های عصیانی پیکرت،شعله گمشده را ، بربایم .
دستم را به سراسر شب کشیدم ،
زمزمه ی نیایش در بیداری انگشتانم تراوید .
خوشه ی فضا را فشردم ،
قطره های ستاره در تاریکی درونم درخشید .
وسرانجام
در آهنگ مه آلود نیایش ،
ترا گم کردم .
میان ما،
سرگردانی بیابان هاست .
بی چراغی شب ها ،
بستر خاکی غربت ها ،
فراموشی آتش هاست.
میان ما ،
«هزار و یک شب »
جستجوها ست .
« سهراب سپهری »
